Wij kregen afgelopen week via ons secretariaat een wel zeer verrassend verhaal uit Ierland toegezonden dat we u zeker niet willen onthouden.
We gaan het hier integraal overnemen.
Veel leesplezier er mee
Hallo,
Ik ben van oorsprong Nederlander maar woon al vele jaren in Ierland.
Bij toeval vond ik vorig jaar hier een DAF 66 te koop. En dat bracht natuurlijk herinneringen uit mijn jeugd.
Mijn vader kocht in 1964 zijn eerste auto, een spiksplinternieuwe Daffodil. Hij maakte gebruik van de regeling die destijds bestond dat men het rijexamen in een Daf kon afleggen mits men de eerste eigenaar was van zo'n auto. Dus stond de auto in de voortuin te pronken zonder legale bestuurder in onze familie. Ik was 18 en haalde mijn rijbewijs als eerste, dus ik was dan ook de eerste die met die nieuwe aanwinst kon gaan rijden.
Het was een prachtig wagentje. Rood met een vouwdak. Veiligheidsgordels (die waren extra) en een geel-beige kunstleren bekleding.
We gingen er mee op vakantie, zelfs naar Zwitserland. Mijn moeder was een beetje angstig en op de snelweg, als Pa de 80 overschreed dan werd ze al een beetje nerveus.
Als het naar haar zin te snel ging dan was het: "Jan, je rijdt honderd !" en dan moest Pa weer gas terug nemen.
De Variomatic was een geweldige uitvinding. Tegen de bergen op reden we niet zelden grotere, zwaardere wagens gewoon voorbij. Destijds was het nog geen uitzondering dat auto's met kokende motor aan de kant stonden om af te koelen. De Daf, luchtgekoeld en met die wonderbaarlijke Vario liet ze het nakijken.
De volgende Daf was een 33 en de laatste was een 55.Na mijn vader's dood nam mijn broer hem over en mijn schoonzuster heeft er nog jaren in gereden.
Nu heb ik dus de 66. Een gele. Een beetje helderder van kleur dan oorspronkelijk maar de auto ziet er nog redelijk uit. Een dorpel is er door een vorige eigenaar ingelast en als je goed kijkt dan is de zijkant niet helemaal strak. Niet meer dan wat lichte plaatschade en bijna niet zichtbaar.
Op vierbaanswegen, als ik tenminste vooraan bij de stoplichten sta, dan is het altijd weer grappig om te zien hoe de Daf (1.3 liter) nieuwe auto's met meer PK's achter laat. Natuurlijk geen grote BMW's of dikke SUV's maar Toyota's, Renaults, Opeltjes, Datsuns, hij laat de meeste gewoon staan.
Mijn Daf kwam oorspronkelijk uit Groot-Britannie en heeft het stuur rechts.
Ondanks mijn familie connecties met de Daf-jes overweeg ik toch hem te verkopen. Met spijt en pijn in het hart.
Ik heb zelf ruim 40 jaar Morris Minors gehad. Mijn laatste verkocht ik 1 1/2 jaar geleden omdat de onderkant sterk verrot was en ik het geld niet had om een nieuwe bodem te laten inlassen. Ik ben nl 70 en heb een klein pensioentje maar ben nog altijd heel actief als reisleider binnen Ierland.
Om officiele erkenning te krijgen moest ik cursussen volgen en staatsexamens afleggen. Dat kostte nogal wat geld en ik zat erg krap.
Na het seizoen van 2012 had ik een klein beetje financiele ruimte en zocht weer een Morris Minor.
Vroeger kocht ik ze voor een paar honderd Euro, nu is de prijs van een redelijke Minor nogal gestegen en voor minder dan 2500 is er geen bruikbare meer te koop.
Een restauratieproject is uitgesloten.
Toen vond ik de Daf. Hij zag er redelijk goed uit, de motor liep met horten en stoten maar het is Renault en dus waren de mechanische problemen oplosbaar. Ook speling op het stuur en problemen met de remmen zijn inmiddels verholpen. Hij heeft 2 nieuwe voorbanden, die achterop zijn ook binnenkort aan vervanging toe.
Afgezien van een klein probleem met de ontsteking loopt het nu prima, maar nu is er een goede Morris Minor Traveller te koop. De eigenaar emigreert naar Australie en vraagt er betrekkelijk weinig voor. De Traveller, die met het hout aan de buitenkant, is normaal nogal duur. Een buitenkans maar de Daf kan ik dan helaas niet houden.
Dus wellicht staat er een heel bruikbare Daf 66 uit 1975 (1.3 "Super Luxe") in Ierland te koop.
Maar als ik hem houd dan word ik waarschijnlijk wel lid. Er is hier geen Daf club.
Met vriendelijke groeten,
Ruud Jakma,
Leixlip,
Co.Kildare,
Ierland